Εβρ. 4, 14 - 16 , 5, 1 - 6῎Εχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας.
οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας.
προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.
Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν,
μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν·
καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν.
καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ᾿Ααρών.
οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ’ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε·
καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.
Νεοελληνική απόδοση
Επειδή έχουμε, λοιπόν, μέγα Αρχιερέα που έχει διαπεράσει τους ουρανούς, τον Ιησού τον Υιό του Θεού, ας κρατούμε σταθερά την ομολογία μας.
Γιατί δεν έχουμε Αρχιερέα που να μη δύναται να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά έναν που έχει πειραχτεί σε όλα όμοια μ’ εμάς χωρίς αμαρτία.
Ας προσερχόμαστε λοιπόν με παρρησία στο θρόνο της χάρης, για να λάβουμε έλεος και να βρούμε χάρη για βοήθεια στον κατάλληλο καιρό.
Γιατί κάθε αρχιερέας, που λαμβάνεται από τους ανθρώπους, εγκαθίσταται υπέρ των ανθρώπων για τα πράγματα που αφορούν το Θεό, για να προσφέρει δώρα και θυσίες για τις αμαρτίες.
Δύναται να είναι μετριοπαθής μ’ εκείνους που έχουν άγνοια και πλανιούνται, επειδή και αυτός περιβάλλεται από αδυναμία,
και εξαιτίας αυτής οφείλει καθώς κάνει για το λαό έτσι και για τον εαυτό του να προσφέρει θυσίες για τις αμαρτίες.
Και κανείς από μόνος του δε λαβαίνει την τιμή της αρχιεροσύνης, αλλά όταν καλείται από το Θεό, καθώς ακριβώς και ο Ααρών.
Έτσι και ο Χριστός δε δόξασε τον εαυτό του, ώστε να γίνει αρχιερέας από μόνος του, αλλά τον δόξασε εκείνος που μίλησε προς αυτόν: Υιός μου είσαι εσύ, εγώ σήμερα σε έχω γεννήσει.
Καθώς και σε άλλο μέρος λέει: Εσύ είσαι ιερέας στον αιώνα κατά την τάξη Μελχισεδέκ.
Ερμηνεία - αρχιμ. Καλλινίκου Νικολάου, ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού
«Προσερχώμεθα οὖν μετά
παρρησίας τῷ θρόνω
τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον»
Τὸ ἀποστολικὸ ρητό, ποὺ ἀκούσαμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀντίθετα μὲ ὅ,τι κάνουμε κάθε Κυριακή, δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει τὸ νοῦ αὐτὸ καθ' ἑαυτό. Εἶναι μιὰ μικρὴ λέμβος, ποὺ ἁπλῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε γιὰ νὰ μᾶς διαπεραιώσει σὲ ἕνα πλοῖο. Καὶ αὐτὸ τὸ πλοῖο εἶναι ποὺ θὰ γίνει τὸ θέμα τῆς σημερινῆς ὁμιλίας.
Ἂς ἐρχόμαστε, λοιπόν, κοντὰ στὸ θρόνο τῆς χάριτος μὲ θάρρος στὰ λόγια, γιὰ νὰ ἐλεηθοῦμε. Τί μᾶς δείχνει αὐτὴ ἡ ἀποστολικὴ προτροπή; Τὴν μεγάλη χαρὰ καὶ τὸ μεγάλο χρέος τῆς προσευχῆς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει, συμβουλεύει τὴν προσευχή. Νὰ πλησιάζετε, λέγει, μὲ ἐλεύθερη γλῶσσα τὸν Θεὸ καὶ μέσα ἀπὸ ὅσα θὰ τοῦ πεῖτε κάθε φορά, θὰ λάβετε ἔλεος, θὰ ἀντλήσετε τὴν θεία χάρη.
Πῶς πρέπει νὰ προσευχόμαστε; Τί νὰ λέμε στὸ Θεὸ καὶ τί νὰ τοῦ ζητᾶμε; Αὐτὸ εἶναι τὸ πλοῖο, ὅπου θὰ ἀνέβουμε, ἀφοῦ φτάσουμε κοντά του χάρη στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ προτροπή. Καὶ αὐτὸ τὸ πλοῖο δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ τὸ ὑπόδειγμα προσευχῆς, ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἡ Κυριακὴ προσευχή, τὸ Πάτερ Ἡμῶν. Κανένα ἄλλο κομμάτι τῆς Ἁγίας Γραφῆς δὲν ἐπαναλαμβάνεται τόσο συχνὰ ἀπὸ τὰ χείλη τῶν πιστῶν ὅσο αὐτό. Τὸ λέμε κάθε μέρα στὴν προσευχή μας, τὸ ἀκοῦμε καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε νοερὰ στὴν θεία Λειτουργία.
Εἶναι, λοιπόν, ἀδελφοί μου, μεγάλη ὠφέλεια ποὺ θὰ πάρουμε, ἂν μὲ ἀφορμὴ σήμερα τὴν ἀποστολικὴ προτροπὴ κοιτάξουμε μὲ προσοχὴ αὐτὸ τὸ ὑπόδειγμα τῆς προσευχῆς, ποὺ μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Κύριο.
Τὸ ὀνομάσαμε πλοῖο. Εἶναι μιὰ παρομοίωση ποὺ πολύ τοῦ ταιριάζει καὶ θὰ κάνει νὰ μείνει στὴν διάνοια τοῦ καθενός μας ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα πιὸ βαθιὰ καὶ πιὸ φωτεινὰ ἡ σημασία του τυπωμένη.
Τὸ «Πάτερ Ἡμῶν» εἶναι τὸ νοητό σκάφος τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανικοῦ βίου. Εἶναι μιὰ προσευχή, ποὺ περιέχει μὲ ὅσα ζητᾶ καὶ μὲ ὅσα προσφέρει, στὸν Θεό, τὴν οὐσία τοῦ χριστιανικοῦ βίου.
Ἂς ἐπιβιβαστοῦμε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν λέμβο τῆς ἀποστολικῆς προτροπῆς στὸ σκάφος αὐτὸ καὶ ἂς τὸ ἐξετάσουμε σύντομα, ἀλλὰ προσεκτικά, κάνοντας ἀρχὴ ἀπὸ τὴν πλώρη του. Ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ πλώρη; Εἶναι οἱ δύο πρῶτες λέξεις τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «Πάτερ Ἡμῶν». Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔμαθε νὰ λέμε καὶ νὰ νιώθουμε πατέρα μας τὸν Θεό. Ἡ πλώρη τοῦ βίου μας εἶναι στραμμένη πάντα πρὸς τὰ ἐκεῖ, πρὸς τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα μᾶς εἶπε νὰ τοῦ μιλᾶμε μὲ ἐλεύθερη γλῶσσα, Γιατί δὲν εἶναι ὁ Θεὸς μονάχα δίκαιος καὶ ἅγιος, ἀλλὰ καὶ πατέρας μας.
Στὸ πλάϊ τῆς πλώρης κρέμεται ἕτοιμη ἡ ἄγκυρα τῆς ἐλπίδας, ἡ φράση «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Δὲν ἔχουμε ἐδῶ κάτω μένουσα πόλη. Τὸ μακάριο ἀραξοβόλι βρίσκεται πέρα ἀπὸ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο, στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ὅπου καθὼς λέγει ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη, θὰ κατοικήσουν τὰ ἔθνη τῶν σωζόμενων καὶ ποὺ τὸ δάπεδό της εἶναι ἀπὸ μάλαμα διάφανο. Σ’ αὐτὸ τὸ λιμάνι, ποὺ ἔχει νερὰ ἀπὸ φῶς, ἀπὸ τὸ φῶς τῆς θείας δόξης, θὰ ἀγκυροβολήσουμε.
«Ἁγιασθήτω τὸ ὄνομα σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γεννηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς». Νὰ καὶ τὰ τρία μεγάλα πανιά, ποὺ σπρώχνουν τὸ σκάφος τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Τὰ κολπώνει τὸ ἅγιο πνεῦμα, ποὺ φυσᾶ δυνατὰ καὶ βίαια καὶ ἐμπνέει τοὺς τρεῖς αὐτούς πόθους, νὰ δοξαστεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἁγιαστεῖ στὰ χείλη καὶ στὶς καρδιές μας. Νὰ ἔρθει ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ καὶ ἐδῶ κάτω τὸ καθεστὼς τοῦ Παραδείσου, ὅπου ἕνας νόμος ὑπάρχει καὶ μία ἀγαλλίαση, τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ.
Νὰ τώρα καὶ τὸ σκαρὶ τοῦ πλοίου: «τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον». Δηλαδὴ ὁ βίος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ὀλιγαρκὴς σὲ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ μοιάζει μὲ ἕνα σκάφος ἀνάλαφρο καὶ ἀμέριμνο.
Ἀλλὰ ὅσο ἐλαφρὺ κι ἂν εἶναι τὸ σκάφος αὐτό, θὰ βυθιζόταν ἀπὸ τὸ φοβερὸ φορτίο τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ὁ Θεὸς τὸ σηκώνει ἀκούγοντας τὴν θερμὴ αἴτηση ποὺ ἔρχεται παρακάτω: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ζητῶντας ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μᾶς συγχωρήσει καὶ συγχωρῶντας πρῶτα οἱ ἴδιοι τοὺς ἐχθρούς μας, ἀδειάζουμε ἔτσι μὲ τὴν μετάνοια καὶ μὲ τὴν ἀγάπη τὸ πλοῖο τοῦ βίου μας ἀπὸ τὸ θανάσιμο αὐτὸ βάρος.
Χρειάζεται, ὅμως, καὶ κάτι ἄλλο ποὺ εἶναι καὶ τὸ σπουδαιότερο: ἡ ἐγκατάλειψη στὸ Θεό, ποὺ αὐτὸς μονάχα μπορεῖ νὰ κυβερνήσει ἕνα τέτοιο πλοῖο. Αὐτὸς πρέπει νὰ ἔχει στὰ χέρια Του τὸ τιμόνι, γιατί ἀλλιῶς, ἂν ὁ χριστιανὸς βασιστεῖ στὸν ἑαυτό του, εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεφύγει τὶς ξέρες ποὺ ἔσπειρε ὁ διάβολος καὶ θὰ τσακιστεῖ πάνω σ’ αὐτές. Αὐτὴ τί σημασία ἔχουν τὰ λόγια: «καὶ μὴ εἰσενέγκεις ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».
Τὰ παλιὰ καράβια εἶχαν στὴν πρύμνη τους ὄμορφα στολίδια. Τέτοια ὡραία καὶ πλουμιστὴ πρύμνη εἶναι καὶ ἡ πρύμνη τοῦ νοητοῦ αὐτοῦ πλοίου, καμωμένη μὲ τὴν δοξολογία μὲ τὴν ὁποία τελειώνει ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ καὶ καταλήγει ὅλη ἡ χριστιανικὴ ζωή: «ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δυνάμις καὶ ἡ δόξα».
Ἔτσι, σὰν ἕνα τέτοιο καράβι, ὅπου συμβολίζεται ὅλη μας τὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν, ἂς σκεφτόμαστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, τὸ «Πάτερ Ἡμῶν» κάθε φορὰ, ποὺ τὸ λέμε. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἐκείνη, πρὸς τὴν ὁποία μᾶς προέτρεψε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου