ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ.
Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία,
δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας,
ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς·
νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν·
μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ
καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν,
ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.
Νεοελληνική απόδοση
Όταν ο Χριστός, η ζωή σας, φανερωθεί, τότε και εσείς μαζί του θα φανερωθείτε με δόξα.
Νεκρώστε, λοιπόν, τα μέλη σας που είναι πάνω στη γη, πορνεία, ακαθαρσία, πάθος, κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία.
Γι’ αυτά έρχεται η οργή του Θεού πάνω στους γιους της απείθειας.
Μεταξύ των οποίων κι εσείς περπατήσατε κάποτε, όταν ζούσατε μέσα σ’ αυτά.
Τώρα, όμως, αποθέστε κι εσείς τα πάντα, οργή, θυμό, κακία, βλαστήμια, αισχρολογία από το στόμα σας.
Μην ψεύδεστε ο ένας στον άλλο, αφού γδυθήκατε τον παλιό άνθρωπο μαζί με τις πράξεις του
και ντυθήκατε το νέο, που ανακαινίζεται σε επίγνωση κατά την εικόνα εκείνου που τον δημιούργησε,
όπου δεν υπάρχει Έλληνας και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και σε όλους είναι ο Χριστός.
Ερμηνεία, Αρχιμ. Καλλινίκου Νικολάου, ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού
Σε ὅλα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πρέπει νά ἀντιγράφουμε τόν Κύριό μας. Ἔτσι ἀνάμεσα στά ἄλλα, ἡ Γραφή μᾶς καλεῖ νά τόν μιμηθοῦμε καί στήν νέκρωσή Του ἐπάνω στό Σταυρό, μετέχοντας στό πάθος Του καί καρφώνοντας ὅλες τίς γήϊνες ἐπιθυμίες, σταυρωμένοι μαζί Του.
Δεν ἔμεινε γιά πάντα, στήν πραγματικότητα, ἡ ἐπιγραφή πού ἔβαλε νά φτιάξουν καί νά τοποθετήσουν πάνω στό Σταυρό τοῦ Κυρίου ὁ Πιλᾶτος. Διότι ἦταν μία ἐπιγραφή, πού δέν ἔλεγε τόν ἀληθινό τίτλο τοῦ Κυρίου. Ἔγραφε Ἑλληνικά, Ρωμαϊκά καί Ἑβραϊκά, ὅτι Αὐτός πού κρεμόταν σέ ἐκεῖνο τό ξύλο, ἦταν ὁ βασιλέας τῶν Ἰουδαίων. Ἀντί, λοιπόν, γιά ἐκείνη τήν ἄστοχη καί πρόσκαιρη ἐπιγραφή τοῦ ἡγεμόνα, ἡ πίστη ἔχει καρφώσει στό Σταυρό τοῦ Κυρίου μία ἄλλη, πού καί τό πραγματικό του τίτλο ἀναφέρει καί μένει πάντα. Ἰησοῦς ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων. Ἡ πίστη ἔχει καρφώσει στό Σταυρό τοῦ Κυρίου μία ἄλλη, πού καί τόν πραγματικό Του τίτλο ἀναφέρει καί μένει πάντα. Ἰησοῦς ὁ βασιλεύς τῶν Χριστιανῶν.
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου δέν εἶναι ὄργανο θανάτου καί ξύλο ἀτιμίας, ἀλλά σύμβολο καί πηγή ζωῆς, τρόπαιο δόξης καί θρόνος ἐπίγειος τοῦ παμβασιλέως. Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ καθέδρα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἀπό τήν ὁποία δεσπόζει στόν κόσμο, κυβερνᾶ τίς ψυχές, προσκυνεῖται καί λατρεύεται. Ὁ Σταυρός εἶναι τό βῆμα, ἀπό τό ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς δίδασκε ἄφωνος πιό πολλά ἀπ' ὅσα δίδαξε, ὅταν ἐκινεῖτο στήν Ἁγία γῆ καί κήρυττε στά πλήθη. Ὁ Σταυρός, μέ ἄλλα λόγια, εἶναι τό σημεῖο τῆς δυνάμεως καί τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, τῆς δυνάμεως καί τῆς Σοφίας, πού ἔλαμψαν στόν κόσμο καί ἔβαλαν τά ἐπίγεια κάτω ἀπό τό οὐράνιο καθεστώς. Γι' αὐτό καί ὁ Μεγαλοφωνότατος Παῦλος τονίζει: <<ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστόν Ἐσταυρωμένον, Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ Σοφία>>.
Ἄς δοῦμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τόν Βασιλέα μας στόν παράδοξο αὐτό θρόνο Του. Ὁ Ἰησοῦς δέν φορᾶ διάδημα ἀπό πολύτιμα πετράδια, ἀλλά ἀγκάθινο στεφάνι. Καί δέν φορᾶ ἄλλη πορφύρα παρά τό αἷμα Του, πού τρέχει ἀπό τά πανάγια ἄκρα Του καί τήν ζωήρρητο πλευρά Του. Εἶναι, ὅπως τόν περιέγραψε ἀπό πρίν ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὁ ἄνθρωπος πού βρίσκεται σέ πληγή καί δέν ἔχει ἄλλο σκοπό κι ἄλλη ἱκανότητα παρά νά κράτα πάνω Του τίς νόσους μας, τήν ἐνοχή μας, τόσα ἐμεῖς θα ἔπρεπε νά ὑποστοῦμε.
Αὐτός εἶναι ὁ Βασιλιάς μας. Κι ὅμως ἡ δόξα Του εἶναι ἀνώτερη ἀσυγκρίτως ἀπό τήν δόξα τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καί ἡ ἰσχύς Του ἀπεριόριστη. Αὐτός καί ὄχι ἐκεῖνοι βασιλεύει αἰώνια. Αὐτός καί ὄχι ἐκεῖνοι σκηπτροφορεῖ στίς ψυχές. Αὐτός καί ὄχι ἐκεῖνοι λατρεύεται καί προσκυνεῖται καί ὑπακούεται ἀπό τά Οὐρανία, τά ἐπίγεια καί τά ὑποχθόνια. Καί πῶς ἰσχύει καί βασιλεύει; Ἀντίθετα ἀπό ὅ, τι ἐκεῖνοι. Μέ τήν ἀγάπη ἀντί γιά τό μῖσος. Μέ τήν συγχώρηση ἀντί γιά τήν ἐκδίκηση. Με τό λόγο ἀντί γιά τήν βία. Μέ τήν φτώχεια ἀντί γιά τόν ἐπίγειο πλοῦτο. Μέ τούς διωγμούς, ἀντί γιά τίς ἀνέσεις. Μέ τίς θλίψεις, ἀντί γιά τίς ἀπολαύσεις. Μέ τό Σταυρό, ἀντί γιά τόν χρυσό καί ἀδαμαντοκόλλητο θρόνο.
Ὅπως δέ ὁ ἴδιος πολιτεύεται, ἔτσι θέλει νά ζοῦν καί ὑπήκοοι Του. Ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά πεῖ μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι». Εἶμαι σταυρωμένος μαζί μέ τόν Χριστό. Ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος, πού ὑποφέρει καί στερεῖται σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὅπως καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού καλοπερνᾶ, θησαυρίζει χρήματα, χτίζει μέγαρα, κυκλοφορεῖ μέ πολυτελῆ αὐτοκίνητα. Κάθεται σέ πλούσιο τραπέζι, ξαπλώνει σέ μαλακά κρεβάτια, ντύνεται μέ ἀκριβά καί ἐπιδεικτικά ροῦχα. Ἀλλά ποιός εἶναι ὁ γνήσιος ὑπηκόος τοῦ Χριστοῦ; Ἐκεῖνος πού περιορίζεται στά ἀπαραίτητα, ἔχει δέ τήν προθυμία καί αὐτό τό ἀπαραίτητο νά στερηθεῖ, ἄν τόν καλέσει ὁ Θεός. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού γυμνώνεται γιά νά ντυθοῦν οἱ ἄλλοι, πού θυσιάζεται γιά τούς ἄλλους, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξε καί ὁ Χριστός.
Πολλοί ἀπό ἐμᾶς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, δέν κατορθώνουμε νά μιμούμαστε τόν Βασιλέα μας Χριστό καί νά βαδίζουμε σύμφωνα μέ τά προστάγματά Του. Γιατί δέν ἀγαπᾶμε οὔτε ἀνεχόμαστε τίς εὐλογημένες καί ἔνδοξες ἐκεῖνες θλίψεις, πού εἶναι ἀπαραίτητο νά περάσουμε γιά νά τοῦ μοιάζουμε. Γι' αὐτό, θά μποροῦσε νά πεῖ γιά τόσους καί τόσους, ὅτι εἶπε ἄλλωστε μέ τά χείλη τοῦ προφήτου: “Ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καί ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσι με, ἡ δέ κάρδια αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ' ἐμοῦ" (Ἠσαΐου κθ΄, 13)
Ἄς ἀγαπήσουμε, λοιπόν, ἀδελφοί τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο καί Βασιλέα μας καί ἄς μοιράσουμε μαζί Του τίς θλίψεις Του, τήν καταφρονήσή Του, τήν νέκρωσή Του, τό πάθος Του. Ἄς μή μένει κανείς ἔξω ἀπό τήν ἀνεκτίμητη αὐτή κατοχή καί μερίδα, μακριά ἀπό τόν Σταυρό, καί τό πάθος τοῦ Ἰησοῦ. Καί ἄς πεῖ ὁ καθένας μας ἐκεῖνο, πού εἶπε καί ὁ πολύαθλος Ἰώβ στόν Κύριο: « Ἀκοὴν μὲν ὠτὸς ἤκουόν σου τὸ πρότερον, νυνὶ δὲ ὁ ὀφθαλμός μου ἑώρακέ σε· διὸ ἐφαύλισα ἐμαυτὸν καὶ ἐτάκην, ἥγημαι δὲ ἐμαυτὸν γῆν καὶ σποδόν» (Ἰώβ μβ΄, 5)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου