῎Αλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν.
ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ.
καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν.
πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως.
ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου.
οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ.
καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν.
῞Οταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;
λέγουσιν αὐτῷ· κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν.
λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;
Νεοελληνική απόδοση
«Άλλη παραβολή ακούστε: Ήταν ένας άνθρωπος οικοδεσπότης, ο οποίος φύτεψε αμπελώνα και τον περιέβαλε με φράχτη και έσκαψε σ’ αυτόν πατητήρι και οικοδόμησε πύργο και τον νοίκιασε σε γεωργούς και αποδήμησε.
Όταν λοιπόν πλησίασε ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους του προς τους γεωργούς να λάβουν τους καρπούς του.
Και αφού έπιασαν οι γεωργοί τους δούλους του, έναν έδειραν, άλλον σκότωσαν, άλλον λιθοβόλησαν.
Πάλι απέστειλε άλλους δούλους περισσότερους από τους πρώτους και έκαναν σ’ αυτούς ομοίως.
Ύστερα, λοιπόν, απέστειλε προς αυτούς το γιο του λέγοντας: “Θα ντραπούν το γιο μου”.
Οι γεωργοί, όμως, όταν είδαν το γιο, είπαν μεταξύ τους: “Αυτός είναι ο κληρονόμος. Ελάτε να τον σκοτώσουμε και να έχουμε την κληρονομιά του”.
Και αφού τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα και τον σκότωσαν.
Όταν λοιπόν έρθει ο κύριος του αμπελώνα, τι θα κάνει στους γεωργούς εκείνους;»
Του λένε: «Τους κακούς, κακώς θα τους εξολοθρέψει και τον αμπελώνα θα τον νοικιάσει σε άλλους γεωργούς, που θα του αποδώσουν τους καρπούς στους καιρούς τους».
Τους λέει ο Ιησούς: «Ποτέ δε διαβάσατε στις Γραφές, Λίθο που αποδοκίμασαν οι οικοδόμοι, αυτός έγινε κορωνίδα. Από τον Κύριο έγινε αυτός και είναι θαυμαστός στα μάτια μας;».
Ερμηνεία - αρχιμ. Καλλινίκου Νικολάου, ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού
Ἡ παραβολή πού ἀκούσαμε, ἀγαπητοί ἀδερφοί, ἀπό τό ἱερό εὐαγγέλιο, ἔχει θέμα της τόν ἰσραηλιτικό λαό, τό ἐκλεκτόν ἔθνος, πού δέν ἀνταποκρίθηκε σέ ὅ, τι ὁ Θεός περίμενε ἀπό αὐτό. Ἀλλά ἀπεναντίας κακομεταχειρίστηκε τούς θείους ἀπεσταλμένους καί στό τέλος ὁδήγησε στό σταυρικό θάνατο καί τον ἴδιο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ.
Ἕνας κτηματίας, λέει ὁ Κύριος μας, φύτεψε ἕνα ἀμπέλι. Τό περιέφραξε καί ἀφοῦ τό πλούτισε μέ ὅλες τίς ἐγκαταστάσεις γιά τήν μεταβολή τῶν σταφυλιῶν σέ κρασί, τοῦ ἀνέθεσε σέ ὁρισμένους γεωργούς. Ὁ κτηματίας αὐτός εἶναι ὁ θεῖος ἰδιοκτήτης τοῦ κόσμου, ὁ κτίστης καί συντηρητής τοῦ παντός. Τό ἀμπέλι, πού φύτεψε, εἶναι τό διάλεκτο ἔθνος τοῦ Ἰσραήλ. Οἱ ἐγκαταστάσεις, πού ἔφτιαξε μέσα στό ἀμπέλι, εἶναι ὁ νόμος τοῦ Μωυσέως, Ἕνα νοητό πατητήρι ἱκανό νά μεταβάλει τίς ψυχές σέ δίκαιες καί θεάρεστες. Οἱ γεωργοί, τέλος, στούς ὁποίους ἐμπιστεύτηκε τό ἀμπέλι, εἶναι οἱ πνευματικοί ἡγέτες στό Ἰσραήλ ἤ ἀκόμη καί ὅλος ὁ λαός αὐτός.
Ὅταν, λοιπόν, ἔφτασε ὁ καιρός τῆς καρποφορίας, ἔστειλε λέει ἡ παραβολή, ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ τούς δούλους του γιά νά πάρουν τό προϊόν τοῦ κτήματος. Ἀλλά οἱ γεωργοί ἄλλους ἀπ’ αὐτούς ἔδειραν, ἄλλους λιθοβόλησαν κι ἄλλους θανάτωσαν. Πάλι ὁ ἰδιοκτήτης ἔστειλε ἄλλους δούλους του, περισσότερους ἀπό τούς πρώτους. Ἀλλά καί ἐκεῖνοι εἶχαν τήν τύχη τῶν πρώτων. Στά τελευταία, ἔστειλε τόν ἴδιο τόν υἱό του, λέγοντας: «θά σεβαστοῦν τό παιδί μου». Ἀλλά οἱ γεωργοί, σάν εἶδαν τόν γιό τοῦ ἰδιοκτήτη σκέφτηκαν: «Αὐτός εἶναι ὁ κληρονόμος. Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς τόν σκοτώσουμε, γιά νά ἔρθει ἡ κληρονομιά στά χέρια μας». Ἔτσι τόν πῆραν, τόν ἔβγαλαν ἔξω ἀπό το ἀμπέλι καί τόν θάνατωσαν.
Οἱ δοῦλοι, πού στάλθηκαν στό ἀμπέλι, εἶναι οἱ διάφοροι προφῆτες, πού ἐμφανίστηκαν κατά καιρούς ἀνάμεσα στόν περιούσιο ἔθνος, δείχνοντας του τόν δρόμο τῆς ὑποταγῆς στόν Θεό καί μιλώντας γιά την καινούργια ἐποχή, τήν ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὅλοι, λοιπόν, αὐτοί, ἀναφέρει ἡ παραβολή, δέν ἔτυχαν τήν ὑποδοχή πού τούς ἔπρεπε. Τά λόγια τους δέν εἰσακούστηκαν, οἱ ὑποδείξεις τους δέν πραγματοποιήθηκαν, ἡ παρουσία τους στάθηκε ἀνυπόφορη καί κατατρέχτηκαν, ἀποδοκιμάστηκαν, βασανίστηκαν, μερικοί δέ καί θανατώθηκαν. Τέλος, ἦρθε καί ὁ γιός τοῦ ἰδιοκτήτη, δηλαδή ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός, ὅμως, πρόκειται νά κινήσει γύρω του, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἰδιότητάς του, περισσότερο μῖσος. Ἔτσι ἀντί νά τόν ἀναγνωρίσουν καί νά τοῦ παραδώσουν τήν κληρονομιά του, θά τόν ἔβγαζαν ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς Ἁγίας πόλεως καί θά τόν ἀνέβαζαν στόν σταυρό, θέλοντας νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτόν. Ὅταν ὁ Κύριος τελείωσε τήν παραβολή, ρώτησε τούς ἀκροατές του:
Τί θά κάνει, λοιπόν, ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελιοῦ, ὅταν ἔλθει, ἐκείνους τούς γεωργούς; Ἀνύποπτοι οἱ Ἰουδαῖοι γιά τό πραγματικό νόημα τῆς παραβολῆς, τοῦ ἀποκρίθηκαν: θά τούς ἐξαφάνισει ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς μέ πολύ ἄσχημο τρόπο καί θά ἀναθέσει τό ἀμπέλι σέ ἄλλους γεωργούς, πού θά τοῦ ἀποδίδουν τά προϊόντα στούς κατάλληλους καιρούς. Τότε ὁ Κύριός τούς φώτισε τό νόημα τῆς παραβολῆς, λέγοντας ὅτι θά παιρνόταν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό τό ἰσραηλιτικό ἔθνος καί θά δινόταν σέ ἄλλα ἔθνη, καί εὐθύς οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι καταλαβαίνουν ὅτι αὐτούς κυρίως εἶχε ὑπαινιχθεῖ. Αὐτοί ἦταν οἱ κακοί γεωργοί, πού εἶχαν κακομεταχειριστεῖ τούς προφῆτες καί στό τέλος θά θανάτωσαν καί τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἄν ὅμως, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ παραβολή αὐτή εἰπώθηκε γιά τους Ἰουδαίους, δέν παύει νά ἔχει σημασία καί γιά μᾶς. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί καί ἰδιαίτερα τό εὐλογημένο ἑλληνικό καί ὀρθόδοξο γένος μας, εἴμαστε οἱ διάδοχοι τῶν κακῶν ἐκείνων γεωργῶν. Σέ ἐμᾶς ὁ Κύριος μετέφερε τήν βασιλεία του, παίρνωντάς την ἀπό τό ἀνάξιο ἰουδαϊκό ἔθνος. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ καλλιεργητές τοῦ ἀμπελιοῦ του καί ὑπόλογοι τώρα ἀπέναντι του. Τίθεται, λοιπόν, τό ἐρώτημα: θά μᾶς ἀφήσει ἔτσι ὁ Κύριος, ἄν δέν κάνουμε τό χρέος μας καί δέν τοῦ ἀποδίδουμε τους καρπούς του; Ὄχι, βέβαια. Πρέπει νά μή μοιάζουμε σέ τίποτε μέ ἐκείνους τούς κακούς γεωργούς, γιά νά μποροῦμε νά μένουμε καί νά ζοῦμε στό νοητό ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ. Οἱ πατέρες μας στάθηκαν τέτοιοι καλοί γεωργοί. Κι ἐμεῖς, λοιπόν, ἀκολουθώντας τά ἴχνη τους, ἔχουμε χρέος νά τούς μιμηθοῦμε. Πῶς; Μέ τό νά μένουμε πιστοί στά ὀρθόδοξα δόγματα καί νά ἐργαζόμαστε μέ ζῆλο τίς ἐντολές τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου