Καὶ ἐξελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν.
ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα.
ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν.
οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας.
ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε.
καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.
καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις.
οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων.
Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.
Νεοελληνική απόδοση
Και όταν εξήλθε, είδε πολύ πλήθος και τους σπλαχνίστηκε και θεράπευσε τους αρρώστους τους.
Όταν λοιπόν βράδιασε, τον πλησίασαν οι μαθητές λέγοντας: « Ο τόπος είναι έρημος και η ώρα ήδη πέρασε. Απόλυσε τα πλήθη, για να πάνε στα χωριά και να αγοράσουν τρόφιμα για τους εαυτούς τους».
Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δεν έχουν ανάγκη να φύγουν. δώστε τους εσείς να φάνε».
Εκείνοι του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια».
Αυτός είπε: «Φέρτε μου εδώ αυτά».
Και διέταξε τα πλήθη να καθίσουν πάνω στο χορτάρι, έλαβε τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια, σήκωσε πάνω το βλέμμα στον ουρανό και ευλόγησε το Θεό και, αφού τα έκοψε με τα χέρια, έδωσε στους μαθητές τούς άρτους και οι μαθητές στα πλήθη.
Και έφαγαν όλοι και χόρτασαν, και σήκωσαν το περίσσευμα των κομματιών, δώδεκα κοφίνια γεμάτα.
Και αυτοί που έτρωγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς να μετρηθούν γυναίκες και παιδιά.
Ερμηνεία, αρχιμ. Καλλινίκου Νικολάου - ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού
Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί ἀδερφοί, ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή, ἀπό ὕλη καί πνεῦμα. Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, τοῦ Θεοῦ πρός τό πλάσμα του ἐκδηλώνεται ὄχι μόνο πρός τίς ἀνάγκες τίς πνευματικές, ἀλλά καί πρός τίς ὑλικές. Εἴδατε σήμερα τί ἔκανε ὁ Κύριος στήν ἔρημο. Δέν χόρτασε τά πλήθη, πού εἶχαν συναχθεῖ ἐκεῖ, μόνο μέ τό λόγο του. Ἀλλά φρόντισε νά μή μείνουν πεινασμένα καί ἀπό σωματική ἄποψη. Γι’ αὐτό, πολλαπλασίασε, μέ θαυμαστό τρόπο, τά πέντε ψωμιά καί τά δύο ψάρια, πού βρίσκονταν στά χέρια των μαθητῶν του. Καί ἔτσι, ὄχι μόνο ἔφαγαν καί χόρτασαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι, στούς ὁποίους μόνο οἱ ἄντρες ἔφταναν τούς πέντε χιλιάδες, ἀλλά καί περίσσευαν δώδεκα γεμάτα κοφίνια.
Πρίν, ὅμως, κάνει τό θαῦμα του αὐτό ὁ Ἰησοῦς, εἶπε στούς μαθητές του, πού ἦρθαν νά τοῦ ὑποδείξουν ὅτι ἔπρεπε νά ἀπολύσει τούς ὄχλους γιά νά πᾶνε στά γύρω χωριά καί νά βροῦνε φαγητό: δῶστε τους ἐσεῖς νά φᾶνε.
Δέν τούς τό εἶπε αὐτό γιά νά τό πραγματοποιήσουν οἱ μαθητές του. Διότι αὐτοί δέν μποροῦσαν νά κάνουν τό θαῦμα, πού ἐκεῖνος ἔκανε κατόπιν. Τούς τό εἶπε, γιά νά τούς δείξει, ὅτι στό μέλλον, ὅταν θά ἔβγαιναν νά συνεχίσουν τήν διδαχή του, θά ἔπρεπε νά ἔχουν στό νοῦ τους καί αὐτό τό καθῆκον.
«Δῶστε τους ἐσεῖς νά φᾶνε». Αὐτά τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ ἦταν μιά ἐντολή πού θά χρειαζόταν στούς Ἀποστόλους ἀργότερα. Καί ὄχι μόνο στούς Ἀποστόλους, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία.
Ποιό ἦταν το ἔργο, πού περίμενε τούς Ἀποστόλους; Ποιό εἶναι πάντα το ἔργο τῆς Ἐκκλησίας; Ἡ διάχυση τῆς θείας ἀγάπης στόν κόσμο. Ἡ τροφοδοσία τῶν ψυχῶν μέ τό νοητό ἰχθύ καί τόν οὐράνιο ἄρτο , πού εἶναι ὁ Χριστός καί τό εὐαγγέλιο του. Ἀλλά συγχρόνως καί ἡ ἀνακούφιση τῶν βασανισμένων, τῶν φτωχῶν, τῶν ἀρρώστων, τῶν κατατρεγμένων, δηλαδή ὑλική βοήθεια καί συνδρομή σέ ὅσους ὑποφέρουν, θλίβονται καί ἔχουν ἀνάγκη.
Γράφει τό ἱερό εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Κύριος πέρασε ἀπό τή γῆ εὐεργετώντας καί γιατρεύοντας. Βλέπουμε στίς «Πράξεις» τῶν Ἀποστόλων νά σηκώνουν παραλυτικούς, νά ἀνασταίνουν νεκρούς, νά οἰκονομοῦν ἔτσι τή ζωή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ὥστε νά μή μένει κανείς νηστικός, οὔτε ἀπό τό λόγο τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἀπό τό γήινο ψωμί. Παρατηροῦμε τούς πατέρες καί τούς Ἁγίους νά σκορπίζουν τό ἔλεός τους στούς φτωχούς νά φτιάχνουν νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα, ξενῶνες καί κάθε λογῆς συναφή ἱδρύματα. Ἀκοῦμε ἕνα ἀπό αὐτούς νά λέει, «πώς οἱ φτωχοί εἶναι ὁ θησαυρός της Ἐκκλησίας». Θέλοντας νά τονίσει μέ αὐτή τήν ὡραία φράση, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει μεγάλη της ἔννοια τήν βοήθεια στούς ἐνδεεῖς.
Λοιπόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό «δῶστε τους ἐσεῖς νά φᾶνε», πού εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές του ἐκείνη τήν ἡμέρα, δέν ἦταν μιά ἁπλή λαβή, γιά νά τοῦ ἀπαντήσουν ὅτι δέν εἶχαν ἄλλο ἀπό πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια καί ἔτσι νά κάνει κατόπιν τό μεγάλο του θαῦμα. Εἶναι μιά μόνιμη ἐντολή τοῦ Κυρίου, ἄσβεστη καί ἀξεθωριαστη στούς αἰῶνες, πάντα δυνατά ἀκουστή στά βάθη κάθε χριστιανικῆς ψυχῆς.
Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρέπει νά ἐφαρμόζουμε τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης, προστρέχοντας ὄχι μόνο στίς πνευματικές, ἀλλά καί στίς ὑλικές ἀνάγκες τοῦ πλησίον μας. Δίνοντας ἕνα πιάτο φαγητό στό νηστικό, ἕνα ροῦχο στόν γυμνό, περιποιούμενοι τούς ἀσθενεῖς, φιλοξενώντας τούς ἄστεγους, ὑπερασπιζόμενοι τούς ἀπροστάτευτους, παίρνοντας ἐπάνω μας τά ὀρφανά καί τίς χῆρες.
Θυμᾶστε τί προειδοποιεῖ ὁ Κύριος γιά τήν ἐξέταση, πού θά μᾶς γίνει μπροστά στό φοβερό του βῆμα κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως; Δέ θά μᾶς ρωτήσει πόσους σταυρούς κάναμε, πόσες ὧρες προσευχηθήκαμε, οὔτε ἀκόμη πόσο συχνά πηγαίναμε στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά τί θά μας ρωτήσει;
Ἄν πράξαμε αὐτά, πού ἀναφέρθηκαν προηγουμένως. Ἄν ἀσκήσαμε τήν ἀγάπη του ὄχι μόνο μέ πνευματικό, ἀλλά καί ὑλικό τρόπο.
Μήν ξεχάσεις, λοιπόν, ἀγαπητέ μου, τήν ἐντολή αὐτή τοῦ Κυρίου, πού εἶδες νά λάμπει στήν σημερινή περικοπή. Μήν ἀμελήσεις τήν ἐφαρμογή της. Δίνε νά τρῶνε σέ ὅσους γύρω σου δέν ἔχουν νά φᾶνε. Καί μήν ξεχνᾶς, ὅτι ἔτσι δέν πρόκειται νά στερηθεῖς καί νά μείνεις ὁ ἴδιος νηστικός, ἄν καί γι’ αὐτό ἀκόμη ἡ ἀγάπη εἶναι ἕτοιμη. Γιατί, ὅπως ὁ Κύριος εὐλόγησε καί πλήθυνε ἐκεῖνα τά πέντε ψωμιά καί ἐκεῖνα τά δύο ψάρια, ἔτσι θά εὐλογεῖ καί θά πληθύνει ὅ,τι κι ἐσύ θά σκορπίζεις γύρω σου μέ τήν ἐλεημοσύνη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου