Τῷ καιρῶ ἐκείνω ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ εἰς τόν οὔρανον εἶπεν· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τόν υἱόν, ἴνα καί ὁ υἱός σου δοξάση σέ, καθώς ἔδωκας αὐτῶ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἴνα πᾶν ὅ δέδωκας αὐτῶ δώση αὐτοῖς ζωήν αἰώνιον. Αὔτη δέ ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, ἴνα γινώσκωσι σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὄν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.
Ἐγώ σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γής, τό ἔργον ἐτελείωσα ὅ δέδωκας μοί ἴνα ποιήσω· καί νῦν δόξασον μέ σύ, πάτερ, παρά σεαυτῶ τή δόξη ἤ εἶχον πρό τοῦ τόν κόσμον εἶναι παρά σοί.
Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὖς δέδωκας μοί ἐκ τοῦ κόσμου. Σοί ἤσαν καί ἐμοί αὐτούς δέδωκας, καί τόν λόγον σου τετηρήκασι. Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκας μοί παρά σου ἐστίν· ὅτι τά ρήματα ἅ δέδωκας μοί δέδωκα αὐτοῖς, καί αὐτοί ἔλαβον, καί ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρά σου ἐξῆλθαν, καί ἐπίστευσαν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας. Ἐγώ περί αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλά περί ὧν δέδωκας μοί, ὅτι σοί εἰσί, καί τά ἐμᾶ πάντα σά ἐστι καί τά σά ἐμᾶ, καί δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καί οὐκέτι εἴμι ἐν τῷ κόσμω, καί οὗτοι ἐν τῷ κοσμῶ εἰσί, καί ἐγώ πρός σέ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον ἐν τῷ ὀνόματί σου ὤ δέδωκας μοί, ἴνα ὦσιν ἐν καθώς ἠμεῖς.
Ὄτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμω, ἐγώ ἐτήρουν αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὖς δέδωκας μοί ἐφύλαξα, καί οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο, εἰ μή ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ἴνα ἡ γραφή πληρωθῆ. Νῦν δέ πρός σέ ἔρχομαι, καί ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμω ἴνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἔμην πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς».
Νεοελληνική απόδοση
Εκείνο τον καιρό σήκωσε ο Ιησούς τα μάτια του στον ουρανό και είπε· Πατέρα, ήλθε η ώρα. Δόξασε τον υιό σου και ο υιός σου θα σε δοξάσει. Γιατί του έδωσες εξουσία πάνω σ' όλους τους ανθρώπους για να δώσει σ' όλους αυτούς που του έδωσες ζωή αιώνιο. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, να γνωρίζουν εσένα, που είσαι ο μόνος αληθινός Θεός και τον Ιησού Χριστό, που απέστειλες στον κόσμο.
Εγώ σε δόξασα στη γη, τελείωσα το έργο που μου έδωσες να κάνω· και τώρα δόξασε με συ, Πατέρα, κοντά σου με εκείνη τη δόξα που είχα μαζί σου πριν από την κτίση του κόσμου.
Φανέρωσα το όνομα σου στους ανθρώπους που μου έδωσες από τον κόσμο· δικοί σου ήταν και τους έδωσες σε εμένα· αυτοί φύλαξαν το λόγο σου. Τώρα κατάλαβαν πως όλα όσα δόθηκαν σε μένα είναι από σένα· γιατί εγώ τα λόγια που μου έδωσες έδωσα σ' αυτούς, και αυτοί τα πήραν και κατάλαβαν στ' αλήθεια πως εγώ βγήκα από σένα, και πίστεψαν πως εσύ με απέστειλες. Εγώ γι' αυτούς παρακαλώ· δεν- παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά γι' αυτούς που μου έδωσες, γιατί δικοί σου είναι. Και όλα τα δικά μου είναι δικά σου, και τα δικά σου δικά μου, και έχω δοξαστεί ανάμεσα τους. Και δεν είμαι πια στον κόσμο, αυτοί όμως βρίσκονται στον κόσμο και εγώ έρχομαι σ' εσένα. Πάτερ άγιε, αυτούς που μου έδωσες φύλαξε τους στο όνομα σου, για να είναι ένα, όπως εμεις.
Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, τους φύλαγα στο όνομα σου· αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα και κανένας απ' αυτούς δε χάθηκε, παρά μόνο ο υιός τηο απώλειας, για να εκπληρωθεί η Γραφή. Και τώρα έρχομαι σ' εσένα και λέγω αυτά, ενώ ακόμα βρίσκομαι στον κόομο, για να είναι γεμάτοι από τη δική μου χαρά.
Ερμηνεία - αρχιμ. Καλλινίκου Νικολάου, ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού
«Οὓς δέδωκάς μοι…ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας,
καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι» (Ἰωάννου ιζ΄, 6)
Τόσο στό πνεῦμα τῆς προσευχῆς αὐτῆς τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πατέρα του, πού ἀκούσαμε στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ὅσο καί σέ πολλά ἄλλα μέρη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σάν ἕνα κατεξοχήν γνώρισμα τοῦ πιστοῦ, ἀγαπητοί ἀδερφοί, παρουσιάζεται τό ἑξῆς: ἡ ἀποδοχή καί φύλαξη τοῦ λόγου τοῦ θεοῦ.
Ὅταν κανείς ἀνοίγει πρόθυμα τήν καρδιά του στό λόγο τοῦ Κυρίου καί τόν φυλάει μέσα της καί τόν ἐφαρμόζει στό βίο του τότε εἶναι πραγματικά πιστός, ἀληθινός φίλος τοῦ Θεοῦ.
Γιατί οἱ ἀπόστολοι ἀνῆκαν στόν Θεό καί στό Χριστό; Ἀπό πού φαινόταν αὐτή ἰδιότητα τους; Ἀπό τό ὅτι φύλαγαν μέσα στό στῆθος τους τό λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἀκούσατε πρίν ἀπό λίγο τόν ὁρισμό, πού ἔδωσε ὁ Κύριος γιά τήν αἰώνια ζωή. «Αὐτή εἶπε ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσι σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν». Καί ποιός ἄλλος γνωρίζει τόν Θεόν καί τόν ἀπεσταλμένο Υἱό του, τόν Ἰησοῦ Χριστό, πάρα ἐκεῖνος πού κατέχει καί διατηρεῖ τό λόγον τοῦ Κυρίου.
Γι’ αὐτό καί ὁ ψαλμωδός λέγει: «ἐν τῇ καρδίᾳ μου ἔκρυψα τά λόγια σου, ὅπως ἄν μή ἁμαρτήσω σοι». Καί παρακάτω: « ἰδού ἐπεθύμησα τάς ἐντολάς σου ἐν τῇ δικαιοσύνη σου ζῆσόν με». Καί πάρα πέρα: «Λύχνος τοῖς ποσί μου ὁ νόμος σου καὶ φῶς ταῖς τρίβοις μου».
Ποιό εἶναι μέσα στήν Καινή Διαθήκη καί μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλων τῶν γενεῶν τό τελειότερο πλάσμα, τό πιό κοντά φθασμένο στό Θεό; Ποιό ἄλλο ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τή μητέρα τοῦ Σωτήρα μας; Ὁ γιός της, λοιπόν, ὁ ἴδιος ὑπαινίχθηκε κάποτε ποιά ἦταν ἡ πιό μεγάλη ἀρετή τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, μᾶς ἔδειξε τί εἶναι ἐκεῖνο πού καί τή Μαρία δόξασε καί κάθε ἄλλον ἅγιο. Μιλοῦσε κάποτε στό λαό, ὅταν μιά γυναίκα συνεπαρμένη ἀπό τήν θεϊκή διδαχή του, σήκωσε τήν φωνή της μέσα ἀπό τό πλῆθος καί τοῦ εἶπε:
«Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὗς ἐθηλάσας».
Καί τότε τί ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς;
«Μενοῦν γε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28).
Λοιπόν, τότε δέν εἶναι μακαρία μονάχα ἡ μητέρα μου, ἀλλά καί ὅσοι πού καθώς ἐκείνη, ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν φυλᾶνε. Διότι αὐτό εἶναι τό κατεξοχήν γνώρισμα, ἡ πιό μεγάλη ἀρετή τῆς πάναγνης μητέρας του. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο στολίδι ἀπό ὅλα ὅσα μπορεῖ νά ἔχει μιά ἀληθινά δική μου ψυχή, ἕνας πραγματικά δικός μου φίλος. Τό νά ἀκούει τό λόγο μου καί νά τόν φιλάει.
Καί ὅτι πραγματικά αὐτό ἦταν κάτι πού κυρίως διέκρινε τήν Παναγία, τό βλέπεις καί σέ ἄλλο μέρος τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐκεῖ ὅπου ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς σημειώνει γιά τήν μητέρα τοῦ Χριστοῦ: «ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τά ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκᾶ β´ 19).
Τό ἴδιο λοιπόν γνώρισμα εἶχαν καί οἱ Ἀπόστολοι, γιά τούς ὁποίους μιλᾶ σήμερα ὁ Κύριος, ἀπευθυνόμενος στόν Πατέρα του. Τό ἴδιο ἔχουν καί ὅλοι οἱ ἅγιοι, ὅλοι ὅσοι ἀνήκουν στό Θεό. Ξέρουν νά δέχονται τό λόγο του καί νά τόν φυλᾶνε.
Νά τόν φυλᾶνε. Πώς; Μήπως νά τόν κρύβουν καί νά τόν θάβουν; Ὄχι, βέβαια. Γιατί, ἴσα-ἴσα ὅποιος φωτίστηκε ἀπό τό εὐαγγέλιο, δέν κάνει τίποτε ἄλλο παρά νά τό μεταδίδει στούς γύρω του. Ἀλλά τότε ποιό εἶναι τό νόημα αὐτοῦ τοῦ φυλάγματος; Εἶναι τό νά διατηροῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καθαρό ἀπό τούς ἴσκιους τῆς πλάνης, μέ τούς ὁποίους ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά τόν κηλιδώση μέσα στίς ψυχές, ὥστε νά τίς ὁδηγήσει στήν ἀπώλεια.
Ἄς ἀκούσουμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τί γράφει πάνω σέ αὐτό τό ζήτημα ἕνας ἀρχαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας.
Οἱ πλάνοι μπλέκουν στίς ἰδέες τους, πού τίς τρέφει ὁ ἐγωϊσμός, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Τίς προσφέρουν ἔτσι σάν θανάσιμο φαρμάκι ἀνακατεμένο σέ γλυκό κρασί, γιά νά τό πίνουν εὐχάριστα ὅσοι τό παίρνουν καί νά πεθαίνουν. Νά φυλάγεστε λοιπόν ἀπό τούς τέτοιους. Ἐσεῖς αὐτό νά ἔχετε, ταπείνωση καί ἑνότητα μέ τόν Θεό Ἰησοῦ Χριστό, κολλημένοι στόν Ἐπίσκοπο καί στά διδάγματα τῶν Ἀποστόλων. Ἐκεῖνος πού βρίσκεται μέσα στήν Ἐκκλησία, εἶναι καθαρός. Ἐκεῖνος πού μένει ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν εἶναι καθαρός. Μέ ἄλλα λόγια: ὁποῖος ζεῖ ἀποκομμένος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, τούς ἱερεῖς καί τόν χριστιανικό λαό, δέν εἶναι καθαρός στήν συνείδηση. Γιατί σᾶς τά γράφω αὐτά; Γιά νά σᾶς προφυλάξω. Προβλέπω, ἀγαπητοί, τίς παγίδες πού πάει νά σᾶς στήσει ὁ διάβολος. Ἀποφύγετε λοιπόν, τίς κακές παραφυάδες, πού γεννοῦν τόν θάνατο»
Αὐτά γράφει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος. Αὐτά μᾶς μηνύουν καί οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού τήν μνήμη τους γιορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Αὐτά μᾶς μηνύουν οἱ Πατέρες ἐκεῖνοι, πού φύλαξαν τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀδιάφθορο ἀπό τίς αἱρέσεις καί τόν περιτοίχησαν μέ τήν ἀδαμάντινη τοιχοποιία τῶν δογμάτων τους.
Ἄς σπεύσουμε, λοιπόν, ἀδερφοί, νά στερεωθοῦμε καλύτερα στίς ἀλήθειες τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Ἄς εἰσέλθουμε καί ἄς μείνουμε ὅλοι μέσα στόν μακαρισμό τοῦ Κυρίου μας, γιά ὅσους ἀκοῦνε καί φυλᾶνε τό λόγο του. Διότι μόνο αὐτοί ἀνήκουν στόν Θεό καί στόν Υἱό του, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἀμήν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου